Biblioteka

PANNA Z DZIECKIEM

PANNA Z DZIECKIEM

   – Mam dwadzieścia parę lat. Jestem jedynaczką. Ojciec ma mały biznes. Matka mu pomaga. Jestem panną z dzieckiem…
   – Co na to rodzice?
   – Rodzice nie mieli czasu dla mnie. Nie zajmowali się mną. Byłam powietrzem. Niczym. Miałam w ich mieszkaniu swój wydzielony pokój z osobnym wejściem. Mogłam wprowadzić kogo chciałam, mogłam wracać, kiedy chciałam.
   – Skąd na przykład?
   – Na przykład z dyskoteki. O drugiej, o czwartej nad ranem. Nie interesowali się tym. Wreszcie raz po pijanemu zaszłam w ciążę.
   – Z narzeczonym?
   – Tego, z którym zaszłam w ciążę, nie znałam. Nie wiedziałam nawet jak się nazywa. Widziałam go pierwszy raz w życiu.
   – A gdy się zorientowałaś, co się stało?
   – Nie wiedziałam długi czas, że zaszłam w ciążę. Dowiedziałam się przypadkowo, przy okazji badania na jakąś chorobę.
   – Co zrobiłaś?
   – To mnie zupełnie zaskoczyło. Wybyłam w Polskę. Ale wróciłam. Nie udał się ten wyjazd. Ludzie wymawiali mi, że nie usunęłam ciąży. Nie podobało mi się to. Ktoś mi doradził dom samotnej matki. I tam się znalazłam. Na to, żeby się gdzieś zaczepić i żeby po urodzeniu oddać dziecko.
   – Ale zmieniłaś zdanie.
   – Natrafiłam na cudowną siostrę zakonną. Ta zajęła się mną jak matka. Spędziłam w tym domu kilka miesięcy.
   – Coś tam robiła?
   – Gdy mogłam jeszcze chodzić, to pomagałam innym młodym matkom, które już urodziły. Przekonałam się, że z dziećmi taki duży kłopot nie jest. Że potrafię sobie dawać radę ze swoim przy przewijaniu, przy myciu, przy kąpaniu. Wreszcie urodziłam swoje dziecko.
   – Z postanowieniem, że je oddasz?
   – Tak chciałam do końca. Aż na mnie spojrzało po urodzeniu. Jak zobaczyłam jego wzrok zwrócony ku mnie, powiedziałam sobie, że go nie oddam nikomu.
   – Jak sobie dajesz teraz radę?
   – Niełatwo mi jest jako pannie z dzieckiem.
   – A tak się mówi: To już inne czasy, inny jest sposób traktowania takich dziewcząt z dzieckiem.
   – W moim wypadku tak nie jest.
   – W jakim sensie?
   – Środowisko mnie nie zaakceptowało. Odcina się ode mnie. Nie mam przyjaciółek. Te, które były, poznikały.
   – A ojciec, matka?
   – Mają również pretensje, że nie usunęłam.
   – A inni ludzie?
   – Stosunek tak zwanych chłopców nie polepszył się. Traktują mnie jako „łatwą”. A dziecko jest świadectwem tej „łatwości”.
   – No to faktycznie, nie jest ci lekko.
   – Gdybym usunęła ciążę, byłoby wszystko jak gdyby nigdy nic. A że nie usunęłam, jestem napiętnowana.
   – Mogłaś jeszcze oddać dziecko.
   – Oddać? Kocham swojego dzieciaka jak nic na świecie.