Biblioteka

36. Dom rodzinny

Dom rodzinny – kula
kryształowa zawieszona na szczycie naszego
życia, mieniąca się wszystkimi barwami. Dom
rodzinny – miejsce święte. Gdzie
matka – uosobienie ciszy, pokoju,
wyrozumiałości i słodyczy. Gdzie
ojciec – opiekun, obrońca – ten mądry,
rozważny, który wszystko wie, wszystko może. Gdzie
dzieci – iskry słońca. Dom rodzinny,
szkoła życia: miłości, służby, poświęcenia, przebaczania.
Dom rodzinny – przystań, do której się wraca ze
wszystkich dróg i oddaleń, za którą się
tęskni, jak za rajem utraconym.

Dom rodzinny – miejsce kaźni, upokarzania,
prześladowania, zawiści, niszczenia człowieka. Dom
rodzinny – szkoła zakłamania, obłudy, nienawiści,
zemsty. Dom rodzinny – speluna pijacka pełna
bałaganu, brudów, niechlujstwa,
zgorszenia. Dom rodzinny – poczekalnia na
zagubionej stacji życia, gdzie pojawiają się
przypadkowi podróżni. Czasem ten, którego należy nazywać
ojcem, czasem ta, którą należy nazywać
matką. Gdzie wciąż zimno, ciemno, obco,
nieprzytulnie, skąd się ucieka tam, gdzie jest
choć trochę ciepła i światła.