Biblioteka

kształtowanie sumienia

Co człowiek dorosły powinien robić, żeby kształtować swoje sumienie?

Trzymać się Ewangelii. Jeśli to możliwe, zawsze przychodzić na Mszę świętą niedzielną, i to do kościoła, który się lubi, do księdza, który trafia do słuchaczy. Nie spóźniać się, przychodzić możliwie wcześniej, żeby przygotować się do Mszy. Słuchać czytań, a zwłaszcza Ewangelii.

Mówię na temat Mszy świętej, ponieważ w niej uobecnia się Jezus z całym swoim życiem i z całym swoim nauczaniem.

Słowo Jezusa kształtuje nasze sumienia, bo Jezus jest wyrazem Ojca. My również jesteśmy Jego wyrazem. Mamy tak ukształtowane sumienie jak On sam. Ale ono zaczyna się zmieniać pod wpływem okoliczności, w których żyjemy: czasem nie zawsze dobrej atmosfery w domu, wśród kolegów, w szkole, w zakładzie pracy. Do tego dochodzą prasa czy telewizja – zwłaszcza oglądana, jak leci. Dlatego odtrutką, tym powracaniem do pionu jest Jezus, który się uobecnia we Mszy.

Na co człowiek dorosły powinien zwrócić uwagę, przygotowując się bezpośrednio do spowiedzi?

Traktować rachunek sumienia przede wszystkim jako ocenę dwóch nurtów swojego życia. Pierwszy nurt to jest rodzina, obowiązki domowe. Drugim jest nurt życia zawodowego: jak się wywiązuję ze swoich obowiązków zawodowych? Czy jestem w tę pracę dostatecznie zaangażowany?

Innymi słowy, czy poświęcam życiu rodzinnemu i pracy zawodowej uwagę, wysiłek, twórczość, pomysłowość, zaangażowanie?

Jak często radziłby się ksiądz spowiadać?

Z okazji wielkich świąt: Bożego Narodzenia, Wielkanocy; z okazji urodzin czy imienin, ewentualnie przed wyjazdem na wakacje lub po powrocie z wakacji. Spowiedź święta powinna być odprawiana co trzy, cztery miesiące. Oczywiście zakładając, że w tym czasie nie zdarzy się grzech ciężki. Ale na dobrą sprawę, człowiek, żyjąc normalnie, nie popełnia grzechów ciężkich.

W czym pomaga spowiadanie się u stałego spowiednika?

Stałemu spowiednikowi nie trzeba wszystkiego od początku tłumaczyć. On już o nas wszystko wie, poznaje po głosie, po sylwetce, po sposobie przedstawiania swojego życia. Jest przyjacielem, psychologiem, czasem – psychiatrą. Jego pomoc jest wielopłaszczyznowa, dotyczy nie tylko sfery religijnej, ale także ogólnoludzkiej.