„Tobie mówię: Wstań”

     Taki jest nasz los, że rodzimy się, starzejemy się i umieramy.
     Taki jest nasz los, że nasze matki, nasi ojcowie starzeją się. Ci, którzy się nami opiekowali, potrzebują teraz naszej opieki. Ci, którzy nas prowadzili za rękę przez życie, potrzebują teraz naszej dłoni. Ci, którzy nam pomagali – potrzebują naszej pomocy. Ci, którzy nas pocieszali – potrzebują naszych pocieszeń. Trzeba ich karmić – tak jak oni nas karmili. Przewijać, głaskać, całować – tak jak oni nas kiedyś całowali, głaskali, przewijali. Trzeba patrzeć z miłością jak cierpią, jak odchodzą, jak nikną.