3 sierpnia 2008
18 NIEDZIELA ZWYKŁA

                            „Nie mamy tu nic”

   Kolejny dzień Powstania Warszawskiego, którego rocznicę świętujemy.
   Trudno zrozumieć Powstanie Warszawskie. Na to
trzeba się wczuć w tamten czas. W tamten okrutny czas.
   Byliśmy po wojnie w 39 roku. Straszliwej wojnie,
niespodziewanej, zaborczej, bezwzględnej, nieludzkiej
wojnie, gdzie ginęli żołnierze razem z cywilami.
Byliśmy po pięciu latach okupacji hitlerowskiej.
Gdzie obozy koncentracyjne, łapanki, rozstrzeliwania
i głód. Gdzie Herrenvolk wgniatał nas w ziemię.
   Ale przyszedł rok 44. Klęskę ponoszą armie niemieckie
na wschodnim i zachodnim froncie. Tylko nie trzeba się łudzić,
to jest jeszcze kolosalna potęga militarna.
Maszyna wojenna funkcjonująca precyzyjnie.
   Ale nie chcą o tym myśleć ludzie podziemnej Armii.
Nie chce o tym myśleć społeczeństwo polskie.
Zwłaszcza Warszawa, która jako stolica czuje się odpowiedzialna
za cały kraj. Zwłaszcza Warszawa – tak doświadczona w wojnie 39 roku. Domaga się powstania, które by choć w części wyrównało krzywdy, jakie poniósł naród polski.
   Ale na to, żeby planować powstanie, potrzeba zacząć myśleć o broni – skąd wziąć broń?! Nie wyprodukujemy w piwnicy karabinów maszynowych, artylerii, czołgów, samolotów. Musimy je sprowadzić. Jak sprowadzić broń? Owszem, sprzedadzą nam Stany Zjednoczone, sprzedadzą Anglicy. Ale jak dostarczyć tę broń powstańcom? Zwłaszcza Warszawie. Samolotami? Gdzie będą lądowały te samoloty pełne broni, skoro kraj jest w rękach niemieckich? „Wydrzemy – tę broń – z rąk nieprzyjaciela” – wołali zapaleńcy. Dziecinne mrzonki. Marzenia jak w bajce. Na to, żeby zacząć powstanie, potrzeba broni! Trzeba mówić z Amerykanami, z Anglikami, z ludźmi radzieckimi. Żeby to nie była awantura warszawska czy nawet polska, ale operacja wkomponowana w aliancki plan strategiczny. Trzeba rozmawiać. Trzeba uzyskać obietnice, przyrzeczenia, realne propozycje. Chociażby takie, że samoloty alianckie będą mogły lądować na radzieckich lotniskach, tuż przy granicy wschodniej Generalnego Gubernatorstwa. Na to trzeba rozmawiać z Rosją radziecką, przeciwko której – nie okłamujmy się – było również wycelowane całe powstanie. Rozmów nie było.
   I pomimo to padł rozkaz: zaczynamy. 1 sierpnia 1944 roku, godzina 17.
   Z czym?! „Bo na tygrysy mamy vis’y” – śpiewali ironicznie „malowani chłopcy”. Na niemieckie czołgi najnowszego typu – „tygrysy” mamy rewolwery. Śmieszne. I jakby to jeszcze dodać – nawet tych rewolwerów nie było. Gdy hitlerowski pociąg pancerny zmierzał ku Warszawie, padł rozkaz: „Wysadzić w powietrze szyny”. Ale czym? Nie było dynamitu! No to rozkręcić szyny. Ale pociąg tuż.
   I tak ginęli „chłopcy malowani”, „malowane dzieci”.
   To, co się działo na górze – rozmowy, debaty dowódców, polityków – to nie schodziło prędko na dół. Żołnierz szeregowy powstańczy był pewny, że gdy kazali się bić, to wszystko jest przygotowane i dopięte na ostatni guzik! Wszystko gra! To wszystko jest pewne! Broń będzie! Skąd, nikt nie pytał. Będzie! Bo zaczęliśmy! Bo dali rozkaz: Zaczynamy!
   Nie było broni. I tak ginęli nasi „chłopcy malowani” i „malowane dzieci”.
   A Zachód się patrzył obojętnie na nasz los. Jeszcze raz okazał się obojętny na polskie zmagania. Nawet gdy powiedzmy: wariackie – ale przecież trzeba było je wesprzeć! Nie wsparli. I tak się patrzył Związek Radziecki ironicznie, z satysfakcją, nie dopuszczając ani jednego samolotu, który postrzelany chciałby wylądować na ich lotniskach; musiał lecieć do baz włoskich albo afrykańskich. Przeważnie nie dolatywał.
   Przez całe 64 dni chcemy pamiętać, modlić się w naszych pacierzach codziennych, w naszych Mszach świętych niedzielnych za naszych bohaterów. Za nasze piękne dziewczęta i pięknych chłopców, którzy oddali swoje życie za naszą wolność. Za naszą godność! Polską godność! Za nasz polski honor! Nie otrzymując za to nic.
_____________________________________________________________

August 3. 2008
18 Sunday of Ordinary Time

„We don’t have anything here”

   We celebrate today an anniversary of a subsequent day of the Warsaw Uprising.    
   It is hard to understand the Warsaw Uprising.  In order to do it one has to feel that time; that barbarous time. 
   We went through the war of 1939 – horrible war; unexpected, invasive, ruthless, inhumane war, when soldiers were dying along with civilians.  We’ve been through five years of Nazi occupation with concentration camps, round-ups, executions and hunger; when Herrenvolk trampled over us, pressed us to the ground. 
   And then year 1944 approached.  German armies were being defeated in the western and eastern fronts.  But we should not delude ourselves – Germany was still a colossal military power.  War machine was functioning precisely, although people from the underground army did not want to think about that. 
   Polish society did not want to think about that.  Especially Warsaw, as a capitol, felt responsible for the entire country.  Especially Warsaw – tried so badly during the war of 1939 demanded the uprising which could at least partially settle the wrongs experienced by Polish nation.
   But to plan an uprising one has to start thinking about weapons – where to take the weapons from?  We cannot produce machine guns, artillery, tanks, or airplanes in the basement.  We have to import them.  How to import weapons?  Well of course the United States can sell them to us, the British will as well.  But how to deliver them to the insurgents, especially the ones in Warsaw?  By airplanes?  Where are these planes going to land if the country is taken over by the Germans?  “We will tear them — the weapons — out of the enemy’s hands” – enthusiasts were calling.  Childish dreams.  Wishful thinking, like in a fairy tale.  To start an insurrection one needs weapons.  One has to talk to the Americans, to the British, to the Soviet people.  So it doesn’t become a Warsaw row, or just a Polish row, but an operation incorporated in the strategic allied plan.  One has to talk.  One has to obtain promises, pledges, and realistic proposals.  At least a promise that perhaps the allies’ planes could be allowed to land in Soviet airports, right at the eastern border of General Governorship.  To be able to do it one has to talk to Soviet Russia, against whom — let’s not delude ourselves – the whole uprising was aimed.  There were no talks.
   And despite that, the order came:  let’s begin.  August 1, 1944 at 5:00 PM.   
   With what?!  “For we have our WiS handguns against the Tiger tanks” ironically sang our wonderful boys.  We have our handguns to fight the most modern German tanks – “Tigers”.  Ridiculous.  And it’s worth adding that even these handguns were scarce.  When an armored German train headed towards Warsaw, there came an order:  “Blow up the tracks.”  But with… what?  There was no dynamite!  Well, then unscrew the tracks.  But the train is almost here…
   And so our “wonderful boys”, our “beautiful children” were dying.
   Whatever was happening at the top – talks, debates of commanders and politicians – was not getting to the bottom that fast.  A regular insurrection soldier was sure that if they ordered to fight, than everything was ready and all t’s were crossed and all I’s were dotted.  That everything was prepared and the weapons were going to be there.  He or she did not ask where it was going to come from.  It will be there!  For we have begun.  For they have given an order:  Let’s start!
   There were no weapons.  And so our wonderful boys, our beautiful children were dying.
   And the west was watching our fighting indifferently.  One more time they proved indifferent to our Polish struggle.  Even if we call that struggle insane – it still needed support!  They did not give us support.  And also the Soviet Union watched, ironically and with satisfaction; not letting a single plane – even a damaged one – to land on their airstrips; the planes had to fly to Italian or African bases.  Most of them didn’t make it.
   Through all 64 days we want to remember and pray for our heroes in our daily prayers and during Sunday Masses; pray for our beautiful girls and boys, who gave their lives for our freedom.  For our dignity!  For Polish dignity!  For our Polish honor!  Not receiving anything in exchange.

                                                                                               Fr. M. M.