2. listopada 2008
DZIEŃ ZADUSZNY

„Zmartwychwstał”

     Niedawno byłem u jego grobu. Trzeba przechodzić, bo nadciągają inni. Ale można się schować za sznurem i tak tam przestać, jak długo się tylko zechce. Tak też zrobiłem – zatrzymałem się w niszy; już tam stało kilka osób. Przystanąłem obok kobiety; po chwili zorientowałem się, że ona płacze. Ludzie wciąż szli, zatrzymywali się na moment, żegnali się, przyklękali, całowali posadzkę, kładli na niej różaniec. A byli tacy, którzy przechodzili z czapką na głowie, obojętnie, nie rzuciwszy nawet spojrzenia w stronę grobu. Ona wciąż płakała. Nie chciałem pytać, dlaczego płacze. Nie wiem, czyby potrafiła mi odpowiedzieć.
     Tak mi przyszło do głowy, że może płacze, zdając sobie z tego sprawę, jak zadeptane są jego ślady. W Kościele, w świecie.
     Pojechałem do Rzymu na kongres pod tytułem: „Jan Paweł II a Sobór Watykański II”. Trwał trzy dni. Były wygłaszane obszerne referaty. Mówili teologowie, kardynałowie, wysoko postawione osoby w Watykanie. Usiłowali przybliżyć postać Jana Pawła II. Jego teologię, filozofię. Ale to czasem miało skutek przeciwny – zadeptywania jego śladów.
     Nie chodzę do kina, gdzie wyświetlane są fabularne filmy o naszym Papieżu. Jak również nie oglądam w telewizji takich filmów. Bo boję się, że mi zadeptają one zupełnie moją pamięć o nim. Nie chcę, żeby na słowo „Jan Paweł II” pojawiała się we mnie postać aktora udającego Jana Pawła II.
     A przecież my – z niego. Ile prawdy o nim, tyle jego autentycznego w nas. Dlatego słuchajmy nagrań jego przemówień. Oglądajmy filmy dokumentalne. Czytajmy to, co napisał. Bierzmy w siebie jego osobowość jako skarb drogocenny.
____________________________________________________________

November 2, 2008
ALL SOULS DAY

“He’s risen from the dead”

     I was at his tomb recently.  You have to keep moving on because the others are approaching.  But you can hide behind the rope and stand there as long as you wish.  That’s what I did – I stopped at a niche; few people were standing there already. I stood beside a woman and after a moment I realized that she was crying. People were constantly coming, stopping for a moment, making sign of the cross, kneeling, kissing the tile floor, placing rosaries on it.  But there were also others, who passed by without taking off hats of their heads, indifferent, without casting even a glance towards the tomb.  She was still crying.  I didn’t want to ask why.  I don’t know if she would be able to answer me. 
     And it occurred to me that maybe she was crying for she realized how his traces had been trampled over; in Church and in the world.
     I went to Rome for a convention titled: “John Paul II and Vatican Council II”.  It lasted three days.  Extensive papers were presented; theologians and cardinals and high ranking Vatican officials spoke.  They tried to bring the person of John Paul II closer, to bring closer his theology, his philosophy.  But sometimes it was counterproductive – his traces were being trampled. 
     I don’t go to the movie theatres where the feature films about our Pope are playing.  I don’t watch such movies on TV, either.  I am afraid that they will trample my memories of him.  I don’t want the words “John Paul II” to evoke in me a figure of an actor pretending to be John Paul II.
     And we are – of him.  As much of him is genuine within us as much of the truth about him we know.  Therefore, let’s listen to the recordings of his speeches.  Let’s watch documentaries.  Let’s read what he’s written.  Let’s take in his personality like the most precious treasure.

                                                                                            Fr. M. M.