11 listopada 2008
WTOREK

Pokój mój daję wam

     Idziemy w przyszłość.
     Ale odwracamy się jeszcze do tyłu, bo na horyzoncie rozciągają się łuny czerwone. Czy to zachód słońca? Czy na pewno nie pożary wojenne? Odwracamy się, bo grzmi. Czy to na pewno odgłosy burzy, czy nie artyleria, która bombarduje miasta nasze i wsie? Odwracamy się, bo dolatuje do nas krzyk mew, a nam się zdaje, że to dzieci krzyczą, którym wrogowie rozstrzeliwują ojca i matkę.

—————————————————————————

Przyjdę do was

     Idziemy w przyszłość. Przyrzekając sobie wdzięczność naszym bohaterom. Już jesteśmy gospodarzami w swoim domu. Świadomi, że nikt za nas nic nie zrobi, że musimy sami, własnymi rękami zbudować polską teraźniejszość i przyszłość.
     Ale to jest cała nasza radość – być gospodarzem, a nie niewolnikiem, gospodarzem, nie sługą. Być u siebie w domu, bez kompleksów, bez urazów. Gospodarzyć się i budować swoją rzeczywistość polską, pamiętając o wszystkich, którzy w naszym polskim domu żyją, żeby nikt nie był głodny, żeby każdy miał dach nad głową, żeby każdy był potraktowany z szacunkiem.
____________________________________________________________

November 11, 2008
TUESDAY

I give you my peace

     We are going off into the future.
     But we still turn around, for there is a red glow stretched on the horizon.  Is this a sunset?  Aren’t these by chance fires of war?  We turn around because there’s a rumbling of thunder.  Is this a sound of a thunderstorm, or is it artillery bombing our cities and villages?  We turn around for we can hear the seagulls’ cries and it seems to us that these are screams of children whose mothers and fathers are being shot by enemy’s firing squad.

——————————————————————————-

I will come to you

     We are going off into the future promising gratitude to our heroes.  We are masters in our home now.  We are aware that nobody is going to do things for us, that we have to build our Polish present and future with our own hands.
     But this is our great joy – to be a master, not a slave, a host, not a servant.  To be in our own home, without complexes, without grudges.  To keep the house, to build our Polish reality, remembering everyone who lives in our Polish house, so nobody goes hungry, so everyone has a roof over his or her head, so everyone is treated with respect.