Ks. Mieczysław Maliński wydał kolejną książkę, a właściwie bibelocik złożony z 30 tekstów o miłości. Po powieści o życiu św. Faustyny jest to więc znów powrót do krótkich form, jakimi zachwycałem się w latach 70., gdy w Tygodniku Powszechnym czytałem jego przypowiastki – kazania, aforyzmy – kazania, nabrzmiałe poetyckimi treściami.

Wydawane później w książkach krążyły wyrywane z rąk do rąk, bo nakłady tych wczesnych publikacji książkowych nie były tak wielkie jak dzisiaj, a i sam Maliński nie był tak popularny i może właśnie dlatego traktowałem go jako mojego Malińskiego, moje prywatne odkrycie. A gdy już stał się – w latach 80. i 90. – własnością wielu, muszę przyznać, że stał się trochę mniej moim, choć zawsze z przyjemnością sięgałem po felietony publikowane w pismach (w ostatnich latach w Dzienniku Polskim).

Spotykałem się z nim też osobiście – zawsze troszeczkę z oddalenia – na różnych imprezach poetyckich organizowanych przez Konfraternię Poetów, której był członkiem. Czytywał swoje małe teksty na biesiadach poetyckich, zaświadczając, że ciągnie go do poetów.

Najnowsza publikacja Malińskiego jest również tego dowodem. 30 tekstów zapisanych w formie białego wiersza w przepięknie wydanej, ilustrowanej fotografiami książeczce pt. Okruchy miłości – to znów Maliński w pigułkach, którego lubię – skondensowany, precyzyjny jak szwajcarski zegarek, trafiający słowem w sedno, choć pozostawiający czytelnikowi margines swobody interpretatorskiej, wolne pole do snucia własnych przemyśleń.

Oczywiście pisząc o księdzu, nie mogę sobie pozwolić na grzech zatajenia prawdy, a więc muszę dodać zgodnie z prawdą, że jest to rodzaj poezji dydaktycznej, pouczającej, co mogłoby razić, gdyby te małe kazania nie były tak urzeczowione, a nie tylko uduchowione, tzn. gdyby autor pisząc o Niebie, nie trzymał się nogami w strzemionach ziemi, gdyby wreszcie nie były one tak trafną diagnozą chorzenia współczesnego świata, któremu brak odpowiedniej dawki witaminy miłości.

Nie da się ukryć, te porady i mądrości idą pod prąd współczesności i nie są w zgodzie z podpowiedziami ducha czasu. Mówią o tym, jak zbić kapitał człowieczeństwa, a nie fortunę w banku.

W swojej łagodności są drapieżne, trochę jak Chrystus, który wywracał stragany kupczącym w świątyni. Dodaje trochę, bo Maliński nie wywraca żadnych straganów, ale można rzec, że wywraca do góry nogami współczesne ideologie, zaburzone relacje między ludźmi, sposoby myślenia, które każą zastąpić serce kalkulatorem. Czasy są jakie są, czyli preferujące interesowność, a nie bezinteresowność, a Maliński pozostał taki jak zawsze, czyli twierdzi, że tylko życie bezinteresowne jest warunkiem człowieczeństwa. Bez tego nie ma przepustki niebieskiej, bez tego pieniądz carem i Bogiem, ale w sercu pustka, bo: