Idziemy po wąskiej taśmie normalności. Pod stopami zieją dziury niepamięci, po bokach cisną się oślizgłe ściany wstrętów i obrzydliwości, nad głową zawrotna ciemna przestrzeń, w perspektywie chmury napierających strachów. Idziesz wąską taśmą normalności. Brakuje tylko kroku, żebyś się zapadł w czeluść nieczułości, apatii, żebyś nabrał uprzedzeń, kompleksów, żebyś się dał pochłonąć lękom, niepokojom. Brakuje tylko kroku, żebyś przestał odbierać prawidłowo świat, przestał słyszeć, co do ciebie ktoś mówi, przestał logicznie myśleć. Chodzisz po wąskiej taśmie normalności. Strzeż jej. Pilnuj. Doceniaj.