Archanioł odczekał aż wszyscy,
którzy chcieli odpowiedzieć, odpowiedzieli
i dopiero teraz powiedział:
– Nie wiem, czy pamiętacie…
– Pamiętamy, pamiętamy! – przerwały
mu wszystkie aniolątka , klaszcząc
i śmiejąc się.
Gdy ta zawierucha uspokoiła się, zabrał
głos Archanioł:
– No to powiedzcie, co pamiętacie –
spytał rozbawiony.
– Że w tym roku nasze dzieci do
pierwszej Komunii Świętej! – zawołały
aniolątka z radością i z hałasem.

– A wiecie również, co mam wam do
powiedzenia?
– Taaaak! – odkrzyknęły aniolątka, równie
rozbawione, jak sam Archanioł.
– No to powiedzcie.
Tu zaczęło się! Wszystkie aniołki zabrały się
do powiedzenie, i to do powiedzenia głośnego,
żeby usłyszał ukochany Archanioł i żeby się
przekonał, że one wszystko dobrze wiedzą,
i żeby się nie martwił ani nie kłopotał,
ani w ogóle nic. Archanioł siedział
i przysłuchiwał się pilnie tej lawinie głosów,
która na niego runęła.