1. Narodziny słowa

Słowo jest tajemnicą, której do końca nie jesteśmy w stanie zgłębić. Niezależnie od tego czy to jest nasza paplanina codzienna, czy wielkie słowo głoszone z katedr profesorskich, ze scen teatralnych czy zbiorów poezji. Zamiast „tajemnica” możemy powiedzieć „misterium”, bo to nie jest jakaś rzeczywistość stojąca zewnątrz nas ale tajemnica, w której tkwimy, która się dzieje w nas, w której wciąż uczestniczymy.
Co to jest słowo? Krótko mówiąc: wyraz człowieczy. Myśmy je stworzyli, myśmy je wynaleźli. Gdzieś, kiedyś, u początku człowiek powiedział pierwsze słowo. Może ono było podobne do szczekania psa, wrzasku sroki, wycia wilka, miauczenia kota. Najprawdopodobniej było nim słowo „mama” i „tata”. W ten sposób człowiek po raz pierwszy zawarł w jednym wyrazie ogrom rzeczywistości, którą stanowi matka.
Matka która mnie porodziła, której jestem częścią, kość z kości, krew z krwi, łącznie z genami, które mi przekazała. Ale nie tylko. Wychowywała i kształtowała mnie już w okresie płodowym. A potem w pełni prowadziła mnie, gdy znalazłem się w jej ramionach. Jeszcze jako istota, która nie rozpoznaje, nie rozumie, a przecież już czuje, odbiera ten nowy świat – obcy, wrogi. Świat, którego elementem jedynym, istotą pewną i przyjazną, oparciem moim i gwarancją, ostoją i nadzieją jest mama.