I ty doznajesz czasem łaski przemienienia. I ukazujesz się nagle sobie samemu i całemu swojemu otoczeniu jako inny człowiek. Spada z ciebie jak łachman wszystko, co dotąd się wlokło za tobą – codzienna twoja małość, tchórzliwość, prostactwo, głupota, ograniczoność, interesowność. I jesteś wielki. Taki natchniony, proroczy, mądry, jasny, taki święty.
Tylko później trzeba zejść z tej góry przemienienia w dzień codzienny i unieść choć odrobinę wielkości, jasności, która ci była dana. Bo te chwile są na to, żebyś nie zmarniał na co dzień.