Dziecko w drodze

Naskoczył na mnie młody małżonek, tryskający energią, z okrzykiem:
– Dziecko mamy!
– Chłopiec czy dziewczynka? – zapytałem, aby go wyhamować i by samemu okrzepnąć po tym uderzeniu huraganu. I przynajmniej trochę wyhamowałem.
– Nie wiem czy chłopiec, czy dziewczynka – odpowiedział spokojniej.
– Jak to „nie wiem”? – teraz ja nie rozumiałem.
– Bo ono się jeszcze nie urodziło. Ma dopiero dwa albo trzy tygodnie.
– Od chwili poczęcia? – upewniałem się.
– No właśnie! – wykrzyknął pod napływem nowej fali energii. – Ale to nieważne dla nas czy chłopiec, czy dziewczyna, najważniejsze że jest! Tyle na nie czekaliśmy. Nie mogliśmy się doczekać.

* * *

Tajemnica dziecka. Tajemnica człowieka. Tajemnica życia. Tajemnica przekazu życia. Bo skąd ta radość? Bo dlaczego takie oczekiwanie? Czy ci młodzi ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, co ładują sobie na grzbiet? Nie mówiąc o wydatkach na bieżące zakupy – śpioszków, pampersów, butków, czapeczek, smoczków, środków higienicznych, szamponów, kremów, pudrów, mydeł, flaszek, soczków. Ale nade wszystko, że trzeba już w tym – przeważnie nie za wielkim – mieszkaniu znaleźć miejsce dla łóżeczka. Również dla wózka. Że trzeba rozwiązać niesłychanie bogaty zestaw problemów i pytań. Chociażby – jak pokonywać z tym wózkiem schody, gdy mąż pracuje, a nie ma kto pomóc. Ale nawet nie to jest najważniejsze. To jest do przeskoczenia. Najważniejsze to czas. Gdy już jest dzień wypełniony po brzegi ludźmi i zajęciami (…). Jak w tej układance zmieścić dziecko?