Są ludzie czy narody, które po klęsce zostaną zmiecione z powierzchni ziemi.
A są ludzie i narody, które po takiej samej klęsce nie tylko odbudowują się, ale rozkwitają.
Bo można usiąść na ruinach, na zgliszczach, załamać ręce i oświadczyć: „Straciłem wszystko, nie mam po co żyć”.
Można jeszcze wygrażać pięściami Panu Bogu.
Ale można powiedzieć: „Bóg dał, Bóg wziął. Niech Imię Pańskie będzie błogosławione”. Wstać, zakasać rękawy i zabrać się do roboty.
Potraktować klęskę jako zadanie, które Pan Bóg dał mi do rozwiązania.